Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet (op de röntgenfoto).
Yort is een jonge, enthousiaste Americain Staff reu. Alleen vandaag is hij niet zo enthouisiast: braken, geen ontlasting en stil, veel slapen. Bij een jonge hond is dat een verdachte situatie: heeft hij misschien iets gegeten wat niet eetbaar is (speeltje, steen, hout) en zorgt voor een verstopping van het darmkanaal? De eigenaresse dacht van niet. Ze miste niets en Yort was ook niet zo’n hond. Bij lichamelijk onderzoek vond ik geen bijzonderheden: geen koorts en soepele buik. Yort kreeg een injectie om zijn maag tot rust te brengen en de eigenares kreeg aanwijzingen hoe ze hem moest voeren de komende dagen.
De volgende dag was Yort terug, want het was weliswaar aanvankelijk goed gegaan, maar nu was hij toch weer aan het braken en dat stonk naar ontlasting (uiterst suggestief voor een verstopping!) en stil en veel slapen. Weer lichamelijk onderzoek. Nu voelde ik bij het aftasten van de buik de einddarm als een dikke, pijnlijke worst. Bij rectaal touché (vanachter opvoelen) kwam ik op ontlasting van normale consistentie met daarin duidelijk hele harde stukken. Ik heb zoveel mogelijk ontlasting er uit gepeuterd.
Die harde stukken (onduidelijk wat het was en de eigenares herkende het niet), hadden scherpe, puntige randen. Te pijnlijk om uit te poepen. Hiermee dacht ik de oorzaak van het probleem gevonden te hebben: als je van achteren vol zit, kan er van voren niets meer bij en doe je er dan toch iets bij, dan ga je overgeven. Ik heb Yort nog een clysma gegeven om met zekerheid de endeldarm te ontdoen van alle ongerechtigheden. Weer een injectie om de maag tot rust te brengen en aanwijzingen voor het eten.
De volgende dag was Yort toch weer terug. Ook nu was het de eerste uren goed gegaan (komt door de injectie), maar inmiddels weer braken (stinken!), stil en veel slapen, een heel klein beetje normale ontlasting. Weer lichamelijk onderzoek, weer geen bijzonderheden. We besloten een röntgenfoto te maken: geen verstopping te zien. Yort weer naar huis met een injectie om de maag tot rust te brengen, speciaal licht verteerbaar voer en aanwijzingen hoe om te gaan met dat voer.
De volgende morgen belde ik de eigenaresse op: het was toch wel vreemd dat Yort op de rontgenfoto een maag vol met eten had, terwijl hij maar heel weinig te eten kreeg en zelfs dat na verloop van tijd er toch weer uit gooide. Hoe ging het nu met Yort? Nog hetzelfde: braakneigingen (inmiddels kwam er niets meer uit), veel slapen, niet de vrolijke, opgewonden Yort, die ze gewend waren. Dat was niet in orde. Ik stelde voor om Yort te opereren. De eigenares vond ook dat het zo niet verder kon en stemde hiermee in. Ze bracht Yort naar de praktijk. Wij brachten Yort onder narcose en begonnen aan de operatie. Ik zocht eerst de maag op. Die was belachelijk groot voor een hond die minimaal te eten kreeg en alles wat hij te eten kreeg weer uitspuugde. Qua consistentie had het nog voer kunnen zijn. Maar gezien de omstandigheden kon het geen voer meer zijn, dus heb ik de maag open gemaakt en dit is het resultaat:
Meteen na de operatie was Yort ondanks de zware ingreep een heel andere hond en de volgende dag haalde hij al weer katte(honde?)kwaad uit.